Λόγια που ακούστηκαν στη Biennale της Αθήνας

Μία μέρα πριν κλείσει, πήγα και εγώ στην τόσο διαφημισμένη biennale στο Τεχνόπολις, την τιτλόμενη: Destroy Athens (γιατί ρε παιδιά? Τι σας έκανε?)

Κακό 1: πήγα με δύο φίλες μου οπότε δεν μπόρεσα να ησυχάσω μοναχικά ώστε να εμβαθύνω στα ανώτερα νοήματα, και γενικότερα πάνω στα καλλιτεχνήματα των ανήσυχων δημιουργών.
Καλό 1: πήγα με δύο φίλες μου εκεί οπότε δεν σιχάθηκα από την βαρεμάρα ώστε να μου έρθουν αυτοκτονικές τάσεις πάνω στους σωρούς από σκουπίδια και τα απαίσια videos που τα αποκαλούσαν: καλλιτεχνικά δημιουργήματα (χα χα χα, σε καλό μας)

Κακό 2: η πολύ stylish wannabe underground αλλά και λίγο φτηνόντυμένη κοπελίτσα στα εισιτήρια, όχι μόνο δεν μας πίστεψε ότι είμαστε ακόμα φοιτήτριες, αλλά μας ειρωνεύτηκε κιόλας… κακή αρχή. Γενικά να πούμε πόσο απαράδεκτο είναι σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις να βάζεις τον φοιτητή να πληρώνει- και να μας μιλάτε και από πάνω για αριστερο κουμουνο προωθήσεις…. Άκυρο.
Καλό 2: τα παιδιά που γνωρίσαμε στο γκισέ και γελάσαμε όλοι με το ολίγον ξυνισμένο- κυνικό humor της άνωθεν νεαράς

Καλό 3: Ξεκινάω από το καλό, για να του δώσω περισσότερη βαρύτητα. Η χωροταξία της έκθεσης. Ήταν στημένη τέλεια. Ο περίπατος ήταν πολύ ξεκούραστος και ενδιαφέρον με έντονες τόσο χρωματικές όσο και χωρικές αλλαγές γενικότερα. Ήταν μία ευχάριστη βόλτα.
Κακό 3: Ήταν μία ευχάριστη βόλτα. Δεν προβληματίστηκα στο παραμικρό (για να μην είμαστε και υπερβολικοί, εντάξει, κάποια έργα τα χάζεψα αρκετή ώρα). Δυστυχώς η αίσθηση που σου άφηνε στο τέλος ήταν: πάμε για ένα ποτό να μου πεις τα νέα? Κακό……

Καλό 4: Το ίδιο το θέμα της έκθεσης: μου φάνηκε ενδιαφέρον: τόσο η αφορμή (ελάτε παιδιά να καταστρέψουμε την Αθήνα), όσο και ανάπτυξη της: 6 διαφορετικές μέρες, κάθε μέρα ένας διαφορετικός χαρακτηρισμός. Σαν ερέθισμα τόσο για τους δημιουργούς, όσο και για τους επισκέπτες νομίζω ότι ήταν πολύ ‘πιασάρικο’: λίγο αναρχικό, λίγο συναισθηματικό, λίγο αινιγματικό, πολύ καλά, πολύ καλά. Το βασικό ήταν ότι προσπάθησε να κρατήσει την έκθεση σε μία θεματική ενότητα.
Κακό 4: κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες: ήρθαν αυτά τα λαμπρά νέα παιδιά (εσωτερικού- εξωτερικου) και είπαν: να καταστρέψουμε την Αθήνα? Δεν γαμάμε καλύτερα την άποψη των Αθηναίων για την τέχνη? Τώρα θα δουν….. και είδαμε- και ακούσαμε- και κλείσαμε τα μάτια μας- και ξενερώσαμε. Κρίμα….και είχα ξεκινήσει από το σπίτι με τόση χαρά……

Πέραν της πλάκας (που δυστυχώς για γέλια ήταν) η αλήθεια είναι ότι ταυτόχρονα χάρηκα αλλά και απογοητεύτηκα. Χάρηκα για την πρωτοβουλία, χάρηκα για την αρτιότητα της οργάνωσης αλλά και για την υπόσχεση ότι σε δύο χρόνια θα ξαναδούμε biennale- κάτι σαν: αν δεν σας άρεσε αυτή, μπορεί η επόμενη….
Απογοητεύτηκα όμως. Πολύ. Γιατί είδα έργα που ήταν κακοφτιαγμένα. Γεμάτα concept και πρωτοτυπία και ικανά να προκαλέσουν εντυπωσιασμό, αλλά κενά. Η σύνδεση τους ανάμεσα στο concept- το νόημα ελληνιστί- και το αποτέλεσμα ήταν ανύπαρκτη. Όχι δυσνόητη- όχι κρυμμένη- αλλά ανύπαρκτη. Έργα που μου έδιναν την εντύπωση μίας προχειρότητας- η οποία μου έδινε την εντύπωση μίας αδιαφορίας του καλλιτέχνη- μίας προσπάθεια περισσότερο για να προκαλέσει παρά για να προβληματίσει. Έργα που άφησαν ασυγκίνητους τους θεατές, προφανώς γιατί τα θέματα τους δεν άγγιξαν καθόλου ούτε τους δημιουργούς τους- και αν δεν σε πολυενδιαφέρει αυτό που κάνεις, φαίνεται- αν το κάνεις για να προκαλέσεις- και αυτό φαίνεται- αν το κάνεις γιατί πραγματικά ένα θέμα σε άγγιξε και προσπάθησες να το προσεγγίσεις με τον τρόπο που ξέρεις- και αυτό θα φανεί.
Εύκολα μιλήσαν για πολιτική, για αστικό σχεδιασμό- για εσωτερικούς εφιάλτες και απογύμνωση της ασχήμιας, γενικά πέρασαν και σκούπισαν πάνω από όλα τα βαθυστόχαστα θέματα που μπορεί να αφορούν μία πόλη, αλλά δεν την καθάρισαν- την πασάλειψαν. Είναι πάντως αξιοπρόσεχτο πως με τόση ευκολία μπορούν να διαχειρίζονται πολλά θέματα ταυτόχρονα και να πιστεύουν οτι μας παραμυθιάζουν κιόλας... ένιωσα να υποβιβάζεται η αντίληψη- για να μην πω για τη νοημοσύνη μου.

High lights (ή αλλιώς πόσο προβλημάτισε του θεατές): Λόγια που ακούστηκαν στην biennale της Αθήνας
- το κουνέλι σου τι κάνει? ( με αφορμή ένα video με κουνέλια)
- σε έκανα add στο facebook, μπες να με κάνεις approve!
- ένα τέτοιο τραπέζι χρειάζομαι για την τραπεζαρία
-ελπίζω να μην αργήσουμε γιατι έχω δώσει ραντεβού με τα παιδιά.

Αυτά. Άντε παιδιά και του παραχρόνου!

I am a queen and I have a biggg castle

Αυτό το τραγούδι μου θυμίζει συγκεκριμένες μέρες από την σχολική μου περίοδο. Καλοκαίρι. Βράδυ. Μουσική, σκοτάδι, κόσμος, και όμως, αυτοί οι στίχοι με στέλνανε σε μοναχικά ταξίδια.
Από τότε αναρωτιόμουνα 'τι θέλει να πει ο ποιητής'. Δεν ΄το έμαθα ποτέ. Ούτε καν είχα βρει μία ικανοποιητική απάντηση.
Σχεδόν 10 χρόνια μετά και το ξανάκουσα τυχαία πριν από κάποιες ώρες. Όταν διάφορες αναμνήσεις, ξεχασμένες τις περισσότερες φορές, για κάποιο λόγο μου αφυπνίζονται, τότε νιώθω τα μάτια να γυρνάνε πίσω ακριβώς εκείνη την στιγμή και να μου δίνουν έντονες, στιγμιαίες δόσεις, αληθινά χρονικά dt και ταυτόχρονα μία γεύση παλιά, ξεχασμένη αλλά και τόσο γνωστή. Είναι ίσως λυπηρό αλλά τελικά τέτοιες αναμνήσεις είναι η απόδειξη της ζωής μας. Πιστεύω όμως ότι δεν πειράζει να ξεχνάμε. Αρκεί όταν θυμηθούμε να αισθανθούμε.

p.s. χαίρομαι πολύ που το θυμήθηκα μαζί σου αυτό το τραγούδι.

Στούς δύο τρίτος δεν χωρεί

Η αλλιώς: όλοι οι καλοί χωράνε.

Καθόμουνα και εγώ σε μία γωνία και παρατηρούσα όλους τριγύρω μου, χωρίς να ενοχλώ ή να προσβάλλω κανέναν. Έτσι όπως επεξεργαζόμουν τις ατέλειες του καθενός, έρχεται κάποιος από πίσω μου και μου ψιθυρίζει στο αυτί: "εγώ ξέρω που είναι". Γυρνάω και βλέπω έναν νεαρό άντρα να απομακρύνεται με γρήγορο ρυθμό. Τον ακολουθώ από πίσω και τεντώνω το χέρι μου για να τον πιάσω.

-Στάσου λίγο, μάλλον έκανες κάποιο λάθος

- Έτσι πιστεύεις?

-Γνωριζόμαστε?

-Δεν θες να μάθεις που είναι?

-ha, not really, εκτός αν μου πεις ποιό και τέλος πάντων από που σε ξέρω.

-πάρε αυτό.

μου πιάνει το χέρι και μου βάζει ένα χαρτί στην παλάμη μου. Σηκώνω το χέρι μου να δω τι είναι. Μια φωτογραφία. Έμεινα λίγα δευτερόλεπτα να την κοιτάω χωρίς να σκέφτομαι. Χάθηκα στιγμαία.

-Μα.......δεν καταλαβαίνω, είπα σηκώνοντας ταυτόχρονα τα μάτια μου.

Δεν ήταν κανείς εκεί.

Σήμερα γιορτάζουν οι άγγελοι

Α long- λονγκ time ago

Αγαπημένοι 13 φίλοι του blog μου (μια χαρά είμαστε, φτιάχνουμε και ομάδα). Χθες καθόμουν και έβλεπα τηλεόραση και έτυχα πάνω σε κάτι μεσημεριανές εκπομπές (με έμφαση στο έτυχε). Παρόλαυτα αυτά, έιχαν ένα πολύ διασκεδαστικό βιντεάκι με παλιές διαφημίσεις, κάποιες από τις οποίες παραθέτω εδώ, κάνοντας ταυτόχρονα ένα testaki:

1. Aν θυμάσαι αυτή την διαφήμιση, σημαίνει οτι είσαι αρκετά μεγάλος ώστε να την έχεις ζήσει, αλλά αρκετά μικρός ώστε να θυμάσαι τα λόγια της. Είσαι ακόμα πολύ νέος χωρίς αυτό όμως να σημαίνει οτι δεν έχεις μεγαλώσει. Σε μία δεκαετία τα ξαναλέμε...
(1992)


2. Κάτι σου θυμίζει. Δεν θυμάσαι καθόλου πόσο χρονών ήσουν αλλά είσαι σίγουρος ότι την ξέρεις. Δυστυχώς φίλε μου, τα νέα είναι δυσάρεστα. Η δεκαετία για σένα έχει περάσει κατα πολλού. Παρόλαυτα έχεις μια τελευταία ελπίδα να την πέτυχες στα τελευταία της, καθώς αυτή η διαφήμιση παιζόταν χρόνιαααα
(1984)

3. Όχι. Και να την θυμάσαι μην το πεις σε κανέναν. Γύρισε την πλάτη σου, και σκούπισε γρήγορα το δάκρυ που μόλς κύλισε από το δεξί σου μάτι. Το αριστερό έχει πρεσβυωπία και ευτυχώς δεν είδε καλά. Τα εγγόνια καλά?


4. Αφιερωμένη στην γιαγιά μου, τον παππού μου, τον Μητσοτάκη και τον Ανδρέα Παπανδρέου (ζωή σε λόγου μας)

Ανάμεσα στο καλοκαίρι και τα Χριστούγεννα, ή αλλιώς: καλοκαίρια και χειμώνες, περιμένω να φανείς lala la

Τα Χριστούγεννα είναι μία υπέροχη περίοδος. Το κόκκινο χρώμα σε συνδυασμό με το πράσινο των δέντρων δίνει μία ζεστή ατμόσφαιρα που σου προκαλεί αισθήματα αγάπης για όλους. Τα στολίδια και τα φώτα μας μεταφέρουν όλους σε ένα παραμυθένιο τόπο, που όλα είναι δυνατά και παντού υπάρχουν νεράιδες. Όταν κλείνουν τα πολλά φώτα το βράδυ, από μικρή καθόμουν κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο και έβλεπα τα κλειστά δώρα. Τα μάτια μου γέμιζαν από τα πολύχρωμα περιτυλίγματα και η επιθυμία μου να τα ανοίξω όλα ήταν πολύ έντονη. Όμως, ποτέ δεν θα έκανα μία τέτοια ζαβολιά γιατί είναι Χριστούγεννα και όλοι κάνουμε καλές πράξεις. Μόνο λίγο παραπονιόμουν στα πρόβατα και τον Χριστούλη στην Φάτνη, που πάλι δεν μου είχαν πάρει το δώρο που ήθελα. Μάλλον. Αυτό όμως που κάνει τα Χριστούγεννα μοναδικά, είναι οτι είναι συγκεκριμένες μέρες τον χρόνο, και όλο αυτό το πανηγύρι κρατάει μόνο 2 εβδομάδες τον χρόνο.

Για αυτό λοιπόν, σας καλώ όλους φίλες και φίλοι, να πάμε και να graffitιάσουμε τις βιτρίνες αυτών που έχουν ήδη αρχίσει να βάζουν Χριστουγεννιάτικα δέντρα, με αυτές τις μπανάλ χρυσές κορδέλες και τις μωβ- πεθαμενατζίδικες μπάλες, να τους σύρουμε έξω από το μαγαζί τους και να τους κρεμάσουμε ανάποδα με τα λαμπιόνια τους, προς παραδειγματισμό και των υπολοίπων που είναι έτοιμοι να πέσουν τόσο χαμηλά.
Εσείς γουρούνια έχετε κάνει τα Χριστούγεννα μία ολόκληρη εποχή (που ακούστηκε λαμπιόνια 28η Οκτωβρίου? Σε λίγο θα μας πείτε οτι οι φαντάροι μας πολεμούσαν με την στολή του Αη Βασίλη στην Αλβανία το '40)
Εσείς καθίκια ευθύνεστε για την κακογουστιά όλων των Αθηναικών δέντρων (τους τα πουλάτε έτοιμα και κάποιοι άλλοι που 'πνίγονται' τα αγοράζουν έτσι. ΟΥΣΤ)
Εσείς σαρδανάπαλοι φταίτε που τα παιδάκια δεν ψάχνουν πλέον να δουν τον Αη Βασίλη (αφού από το Οκτώβριο μέχρι τον Φεβρουάριο βολτάρει ένας ανά δύο τετράγωνα, όύτε μπάτσοι να ήταν)
Εσείς φταίτε και για την κίνηση στους δρόμους, την πτώση του χρηματιστηρίου, τα περιττά κιλά, την σύνταξη του Ι.Κ.Α. και τις υψηλές τιμές του πετρελαίου. Μη σας πω ότι εσείς φταίτε και για το φαινόμενο του Θερμποκήπίου.

Και αφού σας κρεμάσουμε ανάποδα με τα λαμπιόνια, θα σας στείσουμε στο Σύνταγμα και θα σας πετάμε ζάχαρη άχνη και αυγά. Κουραμπιέδες, ε κουραμπιέδες!

The law of contrast

Fernand Léger (1881-1955)

Δεν σκέφτομαι. Γράφω.

Θέλω να κάνω μια ευχή.

Βασικά θα την κάνω: θέλω να κλείσω τα μάτια και να περάσει από μπροστά μου όλο το φετινό καλοκαίρι.

Χωρίς όμως τις σκέψεις. Και χωρίς τις τύψεις. Α! και χωρίς τα αγουροξυπνήματα με το ζαβλακωμένο από τον ήλιο κεφάλι.

Έτσι ακριβώς όπως ήταν: πολύ βράδυ, πολύ πράσινο, λίγη θάλασσα, πολύ πόλη (μία είναι η πόλη), πολύ υπολογιστή, πολύ μουσική, πολύ παγωτό μηχανής, πολύ περπάτημα, πολύ ενθουσιασμό, πολύ χαρά, πολύ σουρεάλα.

Και αφού περάσει όλο το καλοκαίρι από μπροστά μου, θέλω να ανοίξω πάλι τα μάτια και να χιονίζει. Να κρατάω μία ζεστή κούπα, από την σοκολάτα που θα έχει μέσα και να είναι απόγευμα. Σούρουπο. Να μην είμαι μόνη. Πίσω μου να ακούγονται φωνές. Γνωστές, φιλικές, να μου λένε: σταμάτα πια να ονειρεύεσαι και έλα να διαλέξουμε ταινία!

Και εγώ να ξανακλείνω τα μάτια, να μυρίζω τον αέρα και να χαμογελάω από ευτυχία.

Αυτό θέλω!

What about saving the planet?

It's not a thought to consider.

It is a picture to remember.
(special thanks to my friend Vasilis, for his reflected images)

Τόποι: πότε έτσι, πότε αλλιώς. Με αφορμή την ανάρτηση στην χώρα του ποτέ ποτέ

Τοπία που επηρεάζουν και άλλα που επηρεάζονται. Τόποι που σε προκαλούν να τους ανακαλύψεις και άλλοι που ικετεύουν να τους αλλάξεις. Η οδός Διονυσίου Αεροπαγίτου.
Διονυσίου Αεροπαγίτου. Ανηφορίζεις σιγά- σιγά έχοντας από την μία μεριά σαν όριο τις αρχαιολογικές ανασκαφές, και από την άλλη κάποια κτήρια. Στην αρχή της οδού κάποια σύγχρονα και όσο προχωράς τα κτήρια αλλάζουν κλίμακα. Είναι παλιά κτήρια. Ωραία κτήρια. Γλαφυρά. Σαγηνευτικά. Η όραση σου διεγείρεται και η διαδρομή σου αποκτάει μία περίεργη απόχρωση.
Έχω περπατήσει αυτόν τον δρόμο πάρα πολλές φορές. Άλλοτε σαν απόμακρος παρατηρητής, κάθομαι και περιεργάζομαι τον κόσμο που περνάει, και άλλοτε τον βιώνω σαν αναπόσπαστο κομμάτι του τοπίου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα βράδυ που βρέθηκα εκεί χωρίς λόγο. Έτσι απλά.

Αφού περπατήσαμε λίγο την Ανδριανού στο τουριστικό της κομμάτι κινηθήκαμε προς την Διον. Αεροπαγίτου. Στην αρχή είπαμε μήπως κάτσουμε σε ένα από τα μοναχικά παγκάκια της, με θέα τις ανασκαφές στο lower level, αλλά και την Ακρόπολη ως μακρινό background. Έπειτα όμως, συμφωνήσαμε να κάτσουμε λίγο πιο πάνω, πιο ‘in to’ στην οδό, στο ξέφωτο στην περιοχή της κάτοψης-εκεί που παίζουν τα παιδιά το απόγευμα- στο οποίο, είναι αρκετά αστεία η παρατήρηση μου, δεν φαίνεται η Ακρόπολη- απλά νιώθεις την ενέργεια της. Κάτσαμε λοιπόν εκεί και φάγαμε τα σουβλάκια μας, και κάποια στιγμή μίλησα στο τηλέφωνο, και, αμήχανα ανεβοκατέβαινα το πλακόστρωτο, ή σκαρφάλωνα στα πεζούλια της και μιλούσα ταυτόχρονα. Εκεί, άρχισα για πρώτη φορά να βιώνω τον τόπο. Δεν πήγα ως ουδέτερος παρατηρητής, όπως όλες τις άλλες φορές, αλλά ως ψιλιασμένος περιπατητής, και αφέθηκα στην αίγλη του, να με ταξιδέψει εκείνος ο τόπος όπου αυτός ήθελε, και να τον αφομοιώσω όπως σε αυτόν άρμοζε.
Αφού μιλήσαμε με την φίλη μου για διάφορα θέματα, συνοδευμένες πάντοτε από το greek souvlaki μας, κάποια στιγμή ξαπλώσαμε ανάσκελα στο πεζούλι. Σιωπήσαμε. Κοίταξα τον ουρανό. Έστριψα το βλέμμα μου αριστερά και……έκανα δικιά μου μια εικόνα. Η μάλλον μου χαρίστηκε εκείνη η εικόνα. Ποιος ξέρει.
Ένα γυμνό δέντρο με ένα κόκκινο φίλτρο, από τα δημόσια φώτα, δίπλα του ένα καταπράσινο μικρότερο, το πατημένο χώμα σαν ένα χαλί, και πίσω από αυτά, θολά, τα χαμηλά κτήρια της οδού. Πάνω η πανσέληνος. Ο τόπος με δέχθηκε. Εγώ τον καλωσόρισα μέσα μου.

Ένας τόπος δεν είναι τα νεοκλασικά του κτίρια. Ούτε η οργανωμένη διαδρομή. Ούτε ο κόσμος μέσα σε αυτόν. Ούτε η Ακρόπολη. Ούτε τα δέντρα, ούτε ο θόρυβος, ούτε τα φώτα το βράδυ. Είναι όλα αυτά μαζί. Και πάλι, όταν κλείνεις τα μάτια και τον ανακαλείς στον μυαλό σου δεν είναι τίποτα από όλα αυτά. Είναι όμως η αίσθηση της αποκάλυψης και της οικειοποίησης. Είναι η προσέγγιση ενός άγνωστου τόπου και η προσπάθεια να μου ανοιχτεί και να του ανοιχτώ. Ο τρόπος προσέγγισης. Η κατάκτηση του τόπου μέσω της βιωματικής μου εμπειρίας σε αυτόν.
Η ποιότητα αυτής της εμπειρίας.
Η εικόνα που κλείνουμε μέσα μας από έναν τόπο δεν είναι φωτογραφική. Είναι συναισθηματική. Κάποιες φορές λιγότερο. Κάποιες φορές περισσότερο. Κάποιες φορές γιατί διηγείσαι μία ιστορία σου, κάποιες φορές γιατί ο τόπος σου διηγείται την δική του ιστορία. Μνήμες που δεν είναι δικές σου, αλλά θέλεις τόσο πολύ να τις μάθεις, να τις κλέψεις, να τις κάνεις δικές σου. Και μετά, να ζήσεις την δική σου ιστορία εκεί. Να ανακατέψεις την ιστορία του τόπου μέσα από την δική σου βιωματική εμπειρία, και να φτιάξεις την δική σου ιστορία.
Πόσοι τέτοιο τόποι έχουν μείνει άραγε.

Ιn between: ανάμεσα

Ανάμεσα στις γρίλιες

Χθες ανακάλυψα τον κόσμο.

Ένιωσα ενθουσιασμένη.

Σα να είδα μία ζωγραφιά με χρώματα που δεν τα έχει δει κανένας άλλος.

Σα να ανακάλυψα μία σχισμή στον τοίχο, από την οποία έμπαινε άπλετο φως.

Φως που έβλεπα, αλλά δεν ήξερα από που ερχόταν.

Νιώθω ενθουσιασμένη.

Θέλω να φωνάξω από την χαρά μου!

Ιn between: ανάμεσα

Ζούμε ανάμεσα τους... (μεγάλη ατάκα που συναγωνίζεται την: του γιατρού)

-Κάποτε πίστευα ότι οι τρελοί ζούνε ανάμεσα μας. Τώρα πιστεύω ότι εμείς ζούμε ανάμεσα στους τρελούς

-Μα, γιατί το λες αυτό? Μπορεί εμείς να ζούμε ανάμεσα στους γνωστικούς.

(Αφιερωμένο σε αυτήν που το είπε και σε αυτήν που το εξέλιξε)

In between: ενδιάμεσα

Ενδιάμεσοι προορισμοί
Σήμερα το πρωί το ξυπνητήρι δεν χτύπησε. Πετάχτηκα από το κρεβάτι και κοίταξα το ρολόι στο χέρι μου. Είχα κοιμηθεί μόνο 20 λεπτά πιο πολύ από το συνηθισμένο, αλλά ήταν αρκετά ώστε να με κάνουν να αγχωθώ για την αργοπορία μου. Έβαλα το ίδιο παντελόνι που φόραγα και χθες αλλά άλλαξα μπλουζάκι. Είπα να τιμωρήσω τον εαυτό μου για αυτή την αργοπορία και να μην πιω καφέ.
Κατέβηκα από την σκάλα γιατί ξέρω ότι το πρωί το ασανσέρ υπολειτουργεί από την πολλή ζήτηση. Κοίτα να δεις…στον τρίτο τα διαμερίσματα είναι 3 και όχι 2… το δεξιά έχει ένα περίεργο χαλάκι στην εξώπορτα. Άνοιξα την πόρτα και πετάχτηκα έξω. Δεν είχα προσέξει ότι σήμερα βρέχει, και δεν πήρα ομπρέλα μαζί μου. What the fuck δεν γυρνάω πίσω, θα πηγαίνω στο πεζοδρόμιο κάτω από τα μπαλκόνια για να αποφύγω τα πολλά νερά.
Έστριψα στη γωνία και ξεκίνησα την συνηθισμένη μου διαδρομή μέχρι να φτάσω στο σταθμό. Μα τι μαλάκες, κανένας δεν πήρε ομπρέλα σήμερα? Είναι οι μισοί άνθρωποι στο δρόμο αλλά όλοι συνωστισμένοι κάτω από τα μπαλκονάκια των αθηναϊκών πολυκατοικιών ή στις στοές που κάνουν τα μεγάλα τσιμεντένια κτήρια… να που χρησιμεύουν και αυτές καμιά φορά.
Το πήρα απόφαση-δεν μπορούσα να κάνω και αλλιώς. Περίμενα κάτω από ένα στεγασμένο μέρος μέχρι το φανάρι να δείξει πράσινο για τους πεζούς και πετάχτηκα να διασχίσω τον δρόμο. Έτρεξα προς την είσοδο του metro και πήρα τις κυλιόμενες
-Συγνώμη- ευχαριστώ- συγνώμη…..
Γαμώτο, που είναι τα ψιλά μου??? Πάλι στο γκισέ….
-2 των 80. Ευχαριστώ.
Να υπήρχε μία τρύπα σαν αυτή που έχουν οι πυροσβέστες και να κατέβω στις αποβάθρες….Μέχρι να το σκεφθώ ήμουν ήδη στη σειρά. Κοιτάω ψηλά, σε 1 λεπτό….ευτυχώς αυτό το εμπιστεύομαι. Δίπλα μου μία κοπέλα με κάπως ελαφρύ ντύσιμο για την εποχή και πολύ περίεργα παπούτσια για πρωί. Δικηγόρος σίγουρα. -Μάθατε για τον σεισμό στο Τόκυο…7 ρίχτερ και τίποτα δεν έπεσε, όχι σαν και εμάς εδώ….
Επιτέλους έφτασε. Οι συνηθισμένες τρεις στάσεις σήμερα μου φάνηκαν μια αιωνιότητα και μία μέρα…χθες έλειπε απλά η μέρα…θέλω καφέ….τι έργο ήταν αυτό που είδα χθες, έχασα την ώρα μου. Δεν πήρα και εφημερίδα σήμερα, τι θα κάνω με τον καφέ?
Επόμενος σταθμός….άντε πιααα, έφτασα. 3-2-1 και πάμε. Τρέχω να μην με πιάσει το μποτιλιάρισμα στις κυλιόμενες. Άντε γρήγορα και για τις επόμενες. Καινούριος σταθμός και τα μάρμαρα τους σπάσανε κιόλας- α ρε Ελλάδα. Η βροχή σταμάτησε- τι με νοιάζει τώρα θα μπω μέσα. Ας πάρω έναν καφέ από τον Κώστα στη γωνία, να πάρω και εφημερίδα από το περίπτερο. Γαμώ τα νερά μου γαμώ.
-Έλα ρε Κώστα φτιάξε μου έναν cappuccino, μέτριο έτσι? Πάω να πάρω εφημερίδα και έρχομαι.
-Την sports time.
-Έτοιμος? Άντε καλημέρα, μην στεναχωριέσαι του χρόνου είναι δικό μας το πρωτάθλημα.
Ουφ, επιτέλους μπήκα. Κοιτάω το ρολόι: ο νόμος του Merfy:άργησα 20 λεπτά να ξυπνήσω και παρότι έκανα γρήγορα, έφτασα μισή ώρα αργότερα από το συνηθισμένο. Damn. Γραφείο. Επιτέλους! 2 και σήμερα. ΚΑΛΗΜΕΡΑ

-Ρε παιδιά, τι θα κάνουμε, θα παραγγείλουμε? Pizza να πάρουμε από την pizzaria λίγο πιο κάτω, δεν αργούν και μετά δεν την βγάζεις στην τουαλέτα την υπόλοιπη μέρα.

-Έλα ρε φίλε, που είσαι? Έλα! Και εγώ τελειώνω σε λίγο, συναντιόμαστε κέντρο για έναν καφέ? Έχω να σου πω…..ε, σε μισή ώρα? Πολύ λέω? Τι να κάνω ρε φίλε, θα έρθω και με το metro. Εντάξει.
-Παιδιά την κάνω τα λέμε αύριο.
Τι τύχη, το ασανσέρ μόλις έφτασε. Ωπ, έχει κόσμο, δεν πειράζει. Μμμ, ποιο είναι αυτό το καινούριο? Μάλλον από πάνω μας έρχεται. Κοίτα να δεις, 2 χρόνια δουλεύω εδώ και δεν ξέρω κανέναν από πάνω. Αύριο ίσως πάω.
-Δεν σου λέω από τώρα καλό απόγευμα, θα γυρίσω σε καμιά ώρα να πάρω το lap top. Δεν θα έχεις φύγεις έτσι?
Χα, έβγαλε και ήλιο, τέλεια, θα κάτσουμε έξω. Μήπως να πάω με τα πόδια? Άσε δεν προλαβαίνω, ίσως στο γυρισμό. Έχω βγάλει και εισιτήριο….

IN THE BEGINNING we were happy

Δεν θα πω ποιά είμαι. Σήμερα τουλάχιστον όχι.

Δεν θα πω τί κάνω. Σήμερα σίγουρα όχι.

Δεν θα πω που πάω

Δεν θα πω τί θέλω

τί τρώω

που μένω

τί ζητάω

Σήμερα θα πω μόνο το τραγούδι

Από αύριο όμως...