Στούς δύο τρίτος δεν χωρεί

Η αλλιώς: όλοι οι καλοί χωράνε.

Καθόμουνα και εγώ σε μία γωνία και παρατηρούσα όλους τριγύρω μου, χωρίς να ενοχλώ ή να προσβάλλω κανέναν. Έτσι όπως επεξεργαζόμουν τις ατέλειες του καθενός, έρχεται κάποιος από πίσω μου και μου ψιθυρίζει στο αυτί: "εγώ ξέρω που είναι". Γυρνάω και βλέπω έναν νεαρό άντρα να απομακρύνεται με γρήγορο ρυθμό. Τον ακολουθώ από πίσω και τεντώνω το χέρι μου για να τον πιάσω.

-Στάσου λίγο, μάλλον έκανες κάποιο λάθος

- Έτσι πιστεύεις?

-Γνωριζόμαστε?

-Δεν θες να μάθεις που είναι?

-ha, not really, εκτός αν μου πεις ποιό και τέλος πάντων από που σε ξέρω.

-πάρε αυτό.

μου πιάνει το χέρι και μου βάζει ένα χαρτί στην παλάμη μου. Σηκώνω το χέρι μου να δω τι είναι. Μια φωτογραφία. Έμεινα λίγα δευτερόλεπτα να την κοιτάω χωρίς να σκέφτομαι. Χάθηκα στιγμαία.

-Μα.......δεν καταλαβαίνω, είπα σηκώνοντας ταυτόχρονα τα μάτια μου.

Δεν ήταν κανείς εκεί.