Μία μέρα πριν κλείσει, πήγα και εγώ στην τόσο διαφημισμένη biennale στο Τεχνόπολις, την τιτλόμενη: Destroy Athens (γιατί ρε παιδιά? Τι σας έκανε?)Κακό 1: πήγα με δύο φίλες μου οπότε δεν μπόρεσα να ησυχάσω μοναχικά ώστε να εμβαθύνω στα ανώτερα νοήματα, και γενικότερα πάνω στα καλλιτεχνήματα των ανήσυχων δημιουργών.
Καλό 1: πήγα με δύο φίλες μου εκεί οπότε δεν σιχάθηκα από την βαρεμάρα ώστε να μου έρθουν αυτοκτονικές τάσεις πάνω στους σωρούς από σκουπίδια και τα απαίσια videos που τα αποκαλούσαν: καλλιτεχνικά δημιουργήματα (χα χα χα, σε καλό μας)
Κακό 2: η πολύ stylish wannabe underground αλλά και λίγο φτηνόντυμένη κοπελίτσα στα εισιτήρια, όχι μόνο δεν μας πίστεψε ότι είμαστε ακόμα φοιτήτριες, αλλά μας ειρωνεύτηκε κιόλας… κακή αρχή. Γενικά να πούμε πόσο απαράδεκτο είναι σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις να βάζεις τον φοιτητή να πληρώνει- και να μας μιλάτε και από πάνω για αριστερο κουμουνο προωθήσεις…. Άκυρο.
Καλό 2: τα παιδιά που γνωρίσαμε στο γκισέ και γελάσαμε όλοι με το ολίγον ξυνισμένο- κυνικό humor της άνωθεν νεαράς
Καλό 3: Ξεκινάω από το καλό, για να του δώσω περισσότερη βαρύτητα. Η χωροταξία της έκθεσης. Ήταν στημένη τέλεια. Ο περίπατος ήταν πολύ ξεκούραστος και ενδιαφέρον με έντονες τόσο χρωματικές όσο και χωρικές αλλαγές γενικότερα. Ήταν μία ευχάριστη βόλτα.
Κακό 3: Ήταν μία ευχάριστη βόλτα. Δεν προβληματίστηκα στο παραμικρό (για να μην είμαστε και υπερβολικοί, εντάξει, κάποια έργα τα χάζεψα αρκετή ώρα). Δυστυχώς η αίσθηση που σου άφηνε στο τέλος ήταν: πάμε για ένα ποτό να μου πεις τα νέα? Κακό……
Καλό 4: Το ίδιο το θέμα της έκθεσης: μου φάνηκε ενδιαφέρον: τόσο η αφορμή (ελάτε παιδιά να καταστρέψουμε την Αθήνα), όσο και ανάπτυξη της: 6 διαφορετικές μέρες, κάθε μέρα ένας διαφορετικός χαρακτηρισμός. Σαν ερέθισμα τόσο για τους δημιουργούς, όσο και για τους επισκέπτες νομίζω ότι ήταν πολύ ‘πιασάρικο’: λίγο αναρχικό, λίγο συναισθηματικό, λίγο αινιγματικό, πολύ καλά, πολύ καλά. Το βασικό ήταν ότι προσπάθησε να κρατήσει την έκθεση σε μία θεματική ενότητα.
Κακό 4: κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες: ήρθαν αυτά τα λαμπρά νέα παιδιά (εσωτερικού- εξωτερικου) και είπαν: να καταστρέψουμε την Αθήνα? Δεν γαμάμε καλύτερα την άποψη των Αθηναίων για την τέχνη? Τώρα θα δουν….. και είδαμε- και ακούσαμε- και κλείσαμε τα μάτια μας- και ξενερώσαμε. Κρίμα….και είχα ξεκινήσει από το σπίτι με τόση χαρά……
Πέραν της πλάκας (που δυστυχώς για γέλια ήταν) η αλήθεια είναι ότι ταυτόχρονα χάρηκα αλλά και απογοητεύτηκα. Χάρηκα για την πρωτοβουλία, χάρηκα για την αρτιότητα της οργάνωσης αλλά και για την υπόσχεση ότι σε δύο χρόνια θα ξαναδούμε biennale- κάτι σαν: αν δεν σας άρεσε αυτή, μπορεί η επόμενη….
Απογοητεύτηκα όμως. Πολύ. Γιατί είδα έργα που ήταν κακοφτιαγμένα. Γεμάτα concept και πρωτοτυπία και ικανά να προκαλέσουν εντυπωσιασμό, αλλά κενά. Η σύνδεση τους ανάμεσα στο concept- το νόημα ελληνιστί- και το αποτέλεσμα ήταν ανύπαρκτη. Όχι δυσνόητη- όχι κρυμμένη- αλλά ανύπαρκτη. Έργα που μου έδιναν την εντύπωση μίας προχειρότητας- η οποία μου έδινε την εντύπωση μίας αδιαφορίας του καλλιτέχνη- μίας προσπάθεια περισσότερο για να προκαλέσει παρά για να προβληματίσει. Έργα που άφησαν ασυγκίνητους τους θεατές, προφανώς γιατί τα θέματα τους δεν άγγιξαν καθόλου ούτε τους δημιουργούς τους- και αν δεν σε πολυενδιαφέρει αυτό που κάνεις, φαίνεται- αν το κάνεις για να προκαλέσεις- και αυτό φαίνεται- αν το κάνεις γιατί πραγματικά ένα θέμα σε άγγιξε και προσπάθησες να το προσεγγίσεις με τον τρόπο που ξέρεις- και αυτό θα φανεί.
Εύκολα μιλήσαν για πολιτική, για αστικό σχεδιασμό- για εσωτερικούς εφιάλτες και απογύμνωση της ασχήμιας, γενικά πέρασαν και σκούπισαν πάνω από όλα τα βαθυστόχαστα θέματα που μπορεί να αφορούν μία πόλη, αλλά δεν την καθάρισαν- την πασάλειψαν. Είναι πάντως αξιοπρόσεχτο πως με τόση ευκολία μπορούν να διαχειρίζονται πολλά θέματα ταυτόχρονα και να πιστεύουν οτι μας παραμυθιάζουν κιόλας... ένιωσα να υποβιβάζεται η αντίληψη- για να μην πω για τη νοημοσύνη μου.
High lights (ή αλλιώς πόσο προβλημάτισε του θεατές): Λόγια που ακούστηκαν στην biennale της Αθήνας
- το κουνέλι σου τι κάνει? ( με αφορμή ένα video με κουνέλια)
- σε έκανα add στο facebook, μπες να με κάνεις approve!
- ένα τέτοιο τραπέζι χρειάζομαι για την τραπεζαρία
-ελπίζω να μην αργήσουμε γιατι έχω δώσει ραντεβού με τα παιδιά.
Αυτά. Άντε παιδιά και του παραχρόνου!
