Absolute begginers. Εξαιρετικά αφιερωμένο για το 2008

I've nothing much to offer

There's nothing much to take

I'm an absolute beginner

And I'm absolutely saying

As long as we're together

The rest can go to hell

I absolutely love you

But we're absolute beginners

With eyes completely open

But nervous all the same

If our love song

Could fly over mountains

Could laugh at the ocean

Just like the films

There's no reason

To feel all the hard times

To lay down the hard lines

It's absolutely true

Nothing much could happen

Nothing we can't shake

We're absolute beginners

With nothing much at stake

As long as you're still smiling

There's nothing more I need

I absolutely love you

But we're absolute beginners

But if my love is your love

We're certain to succeed

If our love song

Could fly over mountains

Sail over heartaches

Just like the films

There's no reason

To feel all the hard times

To lay down the hard lines

It's absolutely true

....εσείς μας κάνατε κουκουλοφόρους (σε συνέχεια της ανάρτησης στην χώρα του ποτέ ποτέ).

βγήκαμε εξαγριωμένοι στους δρόμους για έναν φόνο. Σκοτώθηκε ο αδερφός μας, ο φίλος μας, το παιδί μας

Για πολλούς, ο Αλέξης ήταν μέλος της οικογένειας τους, και ο ξαφνικός του θάνατος πάγωσε ολονών τις σκέψεις. Την άρνηση ακολούθησε ο θυμός, και τον θυμό η λύπη. Και μετά η σιωπή.

Τις τελευταίες δέκα μέρες, χιλιάδες παιδιά, φώναξαν για το μέλλον τους και την αδικία. Εκτονώθηκαν στον δρόμο, άφησαν με το δικό τους σημάδι την παρουσία τους. Προσπάθησαν με κάθε τρόπο να πνίξουν την σιωπή.

Αυτή η σιωπή είναι αβάσταχτος πόνος. Δεν συγκρίνεται με καμία ζημιά. Δεν απαλύνεται με καμία τιμωρία. Είναι η σιωπή για ένα μέλλον που ήδη γράφτηκε, για ένα παρλεθόν που δεν γυρνάει. Είναι η σιώπη αυτών των παιδιών για το μέλλον που είναι αναγκασμένα να δεχτούν, για το παρελθόν που κάποιοι άλλοι τους κληροδότησαν. Αυτή η σιωπή είναι αβάσταχτος πόνος.

Προσωπικά, αναρωτιόμουν γιατί δεν φώναζαν εδώ και καιρό. Προσωπικά, φοβάμαι οτι σύντομα θα γυρίσουν πίσω στην σιωπή τους.

Αυτά τα παιδιά, εσείς του χτές, διεκδικούν το μέλλον τους. Μέσα από την δική τους απελπισμένη δημιουργικότητα. Με τον τρόπο που εσείς τους δείξατε. Δεν σκέφτονται πια. Μόνο εκτωνόνονται και εκλιπαρούν για το μέλλον τους.

Και εσείς τα κοιτάτε. Και υπομονετικά περιμένετε την στιγμή που δεν θα αντέξουν άλλο από τα δακρυγόνα, θα προφυλάξουν τα μάτια τους με τις κουκούλες, την αναπνοή τους με τις μάσκες, αλλά και πάλι, γρήγορα θα φύγουν από τον δρόμο- πίσω και πάλι στην σιωπή τους.