....εσείς μας κάνατε κουκουλοφόρους (σε συνέχεια της ανάρτησης στην χώρα του ποτέ ποτέ).

βγήκαμε εξαγριωμένοι στους δρόμους για έναν φόνο. Σκοτώθηκε ο αδερφός μας, ο φίλος μας, το παιδί μας

Για πολλούς, ο Αλέξης ήταν μέλος της οικογένειας τους, και ο ξαφνικός του θάνατος πάγωσε ολονών τις σκέψεις. Την άρνηση ακολούθησε ο θυμός, και τον θυμό η λύπη. Και μετά η σιωπή.

Τις τελευταίες δέκα μέρες, χιλιάδες παιδιά, φώναξαν για το μέλλον τους και την αδικία. Εκτονώθηκαν στον δρόμο, άφησαν με το δικό τους σημάδι την παρουσία τους. Προσπάθησαν με κάθε τρόπο να πνίξουν την σιωπή.

Αυτή η σιωπή είναι αβάσταχτος πόνος. Δεν συγκρίνεται με καμία ζημιά. Δεν απαλύνεται με καμία τιμωρία. Είναι η σιωπή για ένα μέλλον που ήδη γράφτηκε, για ένα παρλεθόν που δεν γυρνάει. Είναι η σιώπη αυτών των παιδιών για το μέλλον που είναι αναγκασμένα να δεχτούν, για το παρελθόν που κάποιοι άλλοι τους κληροδότησαν. Αυτή η σιωπή είναι αβάσταχτος πόνος.

Προσωπικά, αναρωτιόμουν γιατί δεν φώναζαν εδώ και καιρό. Προσωπικά, φοβάμαι οτι σύντομα θα γυρίσουν πίσω στην σιωπή τους.

Αυτά τα παιδιά, εσείς του χτές, διεκδικούν το μέλλον τους. Μέσα από την δική τους απελπισμένη δημιουργικότητα. Με τον τρόπο που εσείς τους δείξατε. Δεν σκέφτονται πια. Μόνο εκτωνόνονται και εκλιπαρούν για το μέλλον τους.

Και εσείς τα κοιτάτε. Και υπομονετικά περιμένετε την στιγμή που δεν θα αντέξουν άλλο από τα δακρυγόνα, θα προφυλάξουν τα μάτια τους με τις κουκούλες, την αναπνοή τους με τις μάσκες, αλλά και πάλι, γρήγορα θα φύγουν από τον δρόμο- πίσω και πάλι στην σιωπή τους.